EN KOLAY DİKİŞ: ETEK!

Elbette anladınız, gizli işlerimin ne olduğunu. Kendime bir kaç etek diktim. İlk defa da gizli fermuar taktım.  

Daha önce hiç gizli fermuar çalışmamıştım. Bu hafta diktiğim 2 etekte denedikten ve yapabildiğimi anladıktan sonra; aynı kalıpla dikeceğim, kumaşları hazır olan diğer iki etekte de gizli fermuar kullanmaya karar verdim. Ayrıca, daha önce bu yöntemle ilgili olarak geliştirdiğim gereksiz direncim için de kendime kızdım. 

Blogspottaki arkadaşların gizli fermuar ile ilgili görseller ve videolarla dolu yazılarını takip ettikten sonra bana da bir heves geldi. Yeni aldığım kazayağı desenli kumaşlarımdan ilkinde öğrendiğim bu yöntemi, artık tüm eteklerimde kullanacağım.  

Eteğimin arkasını önüne çevirip alttan yukarı doğru fotoğraf çekerek kapanma noktasını göstermek istedim. Şekilde de görüldüğü gibi tam uç noktada biraz daha içeri girebilseymişim iyiymiş. Ben bu ilk deneme için hiiiç canımı sıkamayacağım. Bir agraf çifti çok güzel iş görür öyle değil mi?   

                              

Seneler önce TRT-2'de Bob Rose adında bir ressamın hazırladığı, "Resim Sevinci" diye bir program vardı. Bonus kafalı sevimli hoca hem resim yapar ve resmin püf noktalarını gösterir, hem de o anda yaptığı tabloyla ilgili tatlı hikayeler anlatırdı. Öyle güzel anlatırdı ki, çizdiği ağaçlarda yaşayan sincapları görebilirdiniz. Bob Hoca yanlışlıkla fırça değdirdiği yerleri ustalıkla kapatırdı. Bize de derdi ki: "Biz resimde asla hata yapmayız, sadece küçük yanlışlıklar olabilir, onları da kapatırız". Ne güzel bir ifade değil mi? İnsanın kendini bağışlaması, helak etmemesi için açılmış bir yol, tatlı bir bilinç oluşturma, bir çıkış koridoru. Ben de bu yoldan giderek küçük yanlışlarımı küçük çözümlerle toparlamaya çalışıyorum. Fermuar kapanmadı mı, agraf takıyorum, küçük hata kapanıyor.
Yine de Bob Hoca'nın bu yöntemini ancak bir yere kadar kullanmak taraftarıyım. Hayat felsefesi yapmamak lazım. Yoksa koca koca adamların, karşısındaki insanları kandırmak için kullandıkları bir araç, bir hayat tarzı olur çıkar. Büyük hataların, ayıpların sonuna bir "cik, cık, cuk, cük" eki ekleyerek küçültemezsiniz, kamu vicdanı denilen şeyle helalleşemezsiniz. Gerçi minareyi çalmayı kafaya koymuş adamın kılıfın boyutuyla ilgili endişesi de olmaz ya, orası da ayrı konu. Agraf diyorum, agraf. Agrafın boyutu önemli. Büyük olursa iki yaka bir araya gelir ama görüntü çirkinleşir. Ayol siz ne düşünüyordunuz ki?